Hikaye yaz biterken başlıyor. Ağaçlar yapraklarını renkten renge bürüyor. Sonra da bir rüzgarla savruluyor. Bazen yağmur eşlik ediyor rüzgara. Doğrusu aniden basan yağmurda kaçışan insanları seviyorum. Yağmurda gökyüzüne bakan insanları daha çok seviyorum. İşte konu burada dağılmaya başlıyor.Yağmur mu kaçın! Şehrin kirli havası, yağmurla üzerimize yağıyor. Biz şehirli insanlarız ya! Sanayimiz, çöpümüz, tüketimimiz kendimizi zehirlemeye yetiyor. Hadi yine de dönelim sonbahar geçmeden yazımıza. Tam şu zamanlar, sonbaharın son günleri, yapraklarla dolu bir bahçede yürümek. Her adımında yaprakların sesini duymak. Birazda rüzgar varsa dalında kalan son yaprakların düşmesi. Bu anları kaçırmayın. Bir daha gelmez bu geçen sonbahar.
Sizin bu sonbahardan biriktirdiğiniz neler var ? Bir ağaca dokundunuz mu hiç ? Yapraklarla dolu bir yolda yürüdünüz mü ? Yoksa sizde yaprakların süpürülmesinden yana mısınız ? Benim anlarım oldu. Mesela rüzgarlı bir günde, yollarını bilmediğim ama yön bulabildiğim bir şehirde yürüyordum. Yürüdüğüm yolda bir ağaç coşkuyla yapraklarını döküyordu. Ağacın altında durdum.Gökyüzüne baktım.Ve bir yaprak yakaladım.Beni gören bir kedi gülümsedi.Bu sonbahardan bir hediyeydi.Ve giderken sonbahar kış geldi...
FEYZA GÜVEN-25 KASIM 2016
Art: Ivailo Nikolov
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder